نمی‌دانست که من
ستاره‌ای خامشم
در غبار خواب
گم گشته، بی نام
در حجم جهان، در حجاب.
می‌خواند مرا هر شب
کودکی بیتاب
می‌گفت: بیا دوباره
ستاره شو
بر نگاه سرد من بتاب.
جهان می‌گریخت
در مرز نیستی
با شتاب.
می‌خواند مرا کودک
بر گاهوار زمین
و من
همچنان می‌رفتم
از کهکشان‌های سوخته
با دل خراب.
فرهنگ پویا
0 نظرات