ستاره باش
در اشک من،
ابریشم خواب
در تغافل حس.
نگاه درد را
تا مرز نور
از ابر طغیان
سرشار کن.
ترانه باش
در پای زخم
و با رقص اعتماد
درخت فصل را
از فکر رشد
پر بار کن.
سپیده باش
خورشید اُنس!
سِحر رویش
در خاک رحم.
و تنها، بتاب
در کران امید
به بیکرانه ترین.
از نام عشق
تو مانده‌ای
در عطر خیال.
یگانه باش
و از خود بروی
چون باغ شعر
از سکوت زمین.
فرهنگ پویا
۲۰۰۳
0 نظرات